Το Πριγκιπάτο της Πίνδου ήταν ένα κράτος που δημιουργήθηκε από την Ιταλία και την Βουλγαρία κατά τη διάρκεια της κατοχής της Ελλάδας,την περίοδο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Στη δημιουργία του κράτους αυτού έπαιξε ρόλο ο Αλκιβιάδης Διαμαντής,Βλάχος που καταγόταν από τη Σαμαρίνα και ζούσε στη Ρουμανία.Η έννοια της αυτόνομης Πίνδου αρχικά προωθήθηκε από τη Ρουμανία το 1860.Η πρώτη προσπάθεια για την επίτευξη αυτού του στόχου έγινε από τον Αλκιβιάδη Διαμαντή,ο οποίος το 1917 ίδρυσε την Δημοκρατία της Πίνδου στην ιταλικη κατεχόμενη Βόρεια Ήπειρο.Αν και το κρατίδιο επέζησε μόνο για μια ημέρα,σηματοδότησε την έναρξη των σχέσεων του Διαμαντή με τους Ιταλούς για την επίτευξη των στόχων του.Ο Διαμάντης καταδικάσθηκε ερήμην σε θάνατο (διαφεύγει στην Αλβανία με την αποχώρηση των Ιταλών),αλλά το 1927 αμνηστεύτηκε.
Μετά την πτώση της Ελλάδα στους Γερμανούς την άνοιξη του 1941 και τη διαίρεση της χώρας μεταξύ των δυνάμεων του Άξονα,ο Διαμαντή εξέφρασε την ελπίδα για τη δημιουργία ενός κράτους που θα περιλαμβάνει όλα την βόρειοδυτική Ελλάδα.Μάλιστα συναντήθηκε με τον Πρωθυπουργό Γεώργιο Τσολάκογλου,ο οποίος αρνήθηκε να υοθετήσει τις προτάσεις του,όπως το να διορίζονται όλοι οι νομάρχες και οι δήμαρχοι από κοινού με τον Διαμάντη,στις περιοχές αυτές να λειτουργούν μόνο βλάχικα (ρουμάνικα) σχολεία κλπ.
Ο Τσολάκογλου με συνεχή υπομνήματα προς τις Γερμανικές αρχές, προσπάθησε να αποκρούσει τα αυτονομιστικά σχέδια του Διαμάντη και των Ιταλών,ενώ παράλληλα διόρισε Νομάρχη Τρικάλων τον Θ. Σαράντη,πρώην αξιωματικό της Σχολής Ευελπίδων με σκοπό την αντιμετώπιση της κατάστασης.
Ο Αλκιβιάδης Διαμαντής ίδρυσε επίσης το 1941 στη Λάρισα μια οργάνωση με τον τίτλο Ρωμαϊκή Λεγεώνα.Το φθινόπωρο ο Διαμάντης με την υποστήριξη του στρατηγού Ρουτζέρο,διοικητή της ιταλικής μεραρχίας "Φορλί" που είχε έδρα της τη Λάρισα,ίδρυσε την Λεγεώνα.
Παρά τις υποσχέσεις για σημαντικές υλικές παροχές και παρά τις απειλές που συχνά συνοδεύτηκαν με κακοποιήσεις,ελάχιστοι Βλάχοι δελεάστηκαν.Ουσιαστικά από τις 140.000 περίπου Βλάχους (που το 1940 αποτελούσαν το 25% των κατοίκων της Θεσσαλίας) στη Λεγεώνα, στην μέγιστη ακμή της δεν θα καταταχθούν περισσότερα από 1000 άτομα,ένοπλα και άοπλα.
Η οργάνωση αυτή δραστηριοποιούνταν και εναντίον του αντιστασιακού κινήματος της εποχής.
Ο Διαμαντής ορίστηκε ηγέτης που πριγκηπάτου με τον τίτλους "Πρίγκιπας Αλκιβιάδης ο Α και Δούκας της Μακεδονίας".Όρισε πρωτεύουσα το Μέτσοβο (Aminciu στην βλάχικη) και έδρα της εθνοσυνέλευσης τα Τρίκαλα.Κάλεσε τους Βλάχους αδερφούς σε συστράτευση αλλά οι προσπάθειές του για τον προσεταιρισμό των Βλάχων δεν βρήκαν ανταπόκριση.Το 1942 η βουλγαρική Εσωτερική Επαναστατικη Μακεδονική Οργάνωση (VMRO) του προσφέρει το θρόνο της Μακεδονίας,αλλά δεν υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία ως προς το εάν τον αποδέχθηκε,ωστόσο,ο τελευταίος διάδοχός του, αναφέρεται ως δούκας της Μακεδονίας.
Στις αρχές Ιουνίου 1942 ο Διαμάντης καλείται κατεπειγόντως και πηγαίνει στο Βουκουρέστι απ’ όπου δεν επέστρεψε ποτέ.Ούτε νεκρός.Οι Ρουμάνικες αρχές υποψιάστηκαν ότι ο Διαμάντης κατηύθυνε την όλη του προσπάθεια προς την Ιταλία και όχι προς αυτούς,κάτι που δεν θα τους ευνοούσε να κυριαρχήσουν μόνοι τους στα Βαλκάνια.Γι αυτό λοιπόν αφαίρεσαν κάθε αξίωμα από το άλλοτε πειθήνιο όργανο τους.Την ίδια εποχή το ΕΑΜ αλλά και η Φιλική Εταιρεία,αντιστασιακή οργάνωση με επικεφαλής τον πολιτικό Γ. Αβέρωφ-Τοσίτσα,πολέμησαν με κάθε τρόπο την αυτονομιστική δράση των Λεγεωναρίων,αρχίζοντας με τη διαφώτιση του βλαχόφωνου πληθυσμού και περνώντας σε δυναμική αναμέτρηση μαζί τους. Στα Τρίκαλα ο Διοικητής της Χωροφυλακής,Μοίραρχος Χρήστος Κούρτης πυρπόλησε αποθήκη υλικού που προοριζόταν για τους αυτονομιστές,ενώ από τα μέσα του 1942 έως τον χειμώνα του 1942-43 ο Άρης Βελουχιώτης θα στείλει στη Θεσσαλία επίλεκτο τμήμα του ΕΛΑΣ,με επικεφαλής τον καπετάνιο Νάκο Μπελή και με αποστολή την εκμηδένιση της Λεγεώνας.
Στην περιοχή των Δ. Χασίων,στην Κουτσούφλιανη,τμήμα του Υπαρχηγείου Χασίων του ΕΛΑΣ με επικεφαλής τον Νίκο Ζαραλή,εκτέλεσε τον τοπικό αρχηγό των Λεγεωναρίων Βαζούρα με αποτέλεσμα την πλήρη διάλυση της Λεγεώνας στην περιοχή εκείνη.Άλλες ομάδες του ΕΛΑΣ προχώρησαν σε επιδεικτικές εκτελέσεις επίλεκτων και σημαντικών των αυτονομιστών,πανικοβάλοντας τους υπόλοιπους,έτσι ώστε έως το 1943 να μην υφίστανται πουθενά ομάδες Λεγεωναρίων,εκτός από την Ελασσόνα και την Λάρισα.
Με την απομάκρυνση του Διαμαντή διάδοχός του για πολύ σύντομο χρονικό διάστημα ήταν ο Νικόλαος Ματούσης,ο οποίος ήρθε σε διαμάχη με την κατοχική κυβέρνηση των Αθηνών και αναχώρησε για το Βουκουρέστι.Ήταν η εποχή που οι ιταλικές αρχές κατοχής,που προηγουμένως είχαν υποστηρίξει ως επί το πλείστον τους Βλάχους και τις αλβανικές εθνικιστικές ομάδες άλλαξαν τη στάση τους έναντι της Βουλγαρίας.Σύμφωνα με μια πηγή από την παλιά προ-κομμουνιστική βουλγαρική Υπηρεσία Εθνικής Ασφάλειας,η αλλαγή αυτή οφείλεται στην επιρροή του VMRO και ειδικά του πράκτορα του Ιβάν Mihailov στον Κροάτη εθνικιστη Ante Pavelić.
Η ηγεσία του Πριγκηπάτου δόθηκε στην Ουγγρική οικογένεια των Mιλβάνυι Τζεσνέγι,ως αναγνώριση από την Ιταλία της βοήθειας σε τρόφιμα που είχε παράσχει η οικογένεια αυτή στον Ιταλικό στρατό.Ο Gyula Milványi βασίλεψε μόνο κατ 'όνομα ως πρίγκιπας,μεταξύ του Αυγούστου-8 Σεπτεμβρίου 1943,αλλά εκ των πραγμάτων ποτέ δεν ανέλαβε την εξουσία.Στη συνέχεια,παραιτήθηκε υπέρ του αδελφού του Μιχαήλ (Mihály),αλλά δεν δέχτηκε και δεν πάτησε ποτέ το πόδι του στο Πριγκιπάτο της Πίνδου.Ωστόσο,κάποιοι στον Ελλαδικό χώρο διατεινόταν ότι ήταν εκπρόσωποί τους.Μετά τη λήξη της κατοχής,το Πριγκιπάτο,που ποτέ δεν είχε καμία απολύτως εξουσία,έπαψε και τυπικά να υπάρχει.
Σημειώσεις
O Βαρώνος Γκιούλα Mιλβάνυι Τζεσνέγι (Gyula Milványi de Cseszneg,1914),ήταν Ούγγρος ποιητής,μεταφραστής,πολιτικός και πρίγκηπας του Πριγκιπάτου της Πίνδου.
Nicola Matushi (Νικόλαος Ματούσης 1898-1981)
Ήταν Βλάχος δικηγόρος,πολιτικός και αντιβασιλέας της Πίνδου.
Γεννήθηκε στη Σαμαρίνα.Ήταν αφοσιωμένος εθνικιστική της βλαχικής εθνότητας και από το 1923 ήταν ο γενικός γραμματέας της τοπικής οργάνωσης του Κομμουνιστικού Κόμματος στα Τρίκαλα,που τον κατεβάζει για βουλευτή το 1925 και δύο χρόνια αργότερα για δήμαρχο.Ωστόσο,το 1926 διαγράφτηκε από το κόμμα.Στη συνέχεια πήγε στην Λάρισα,όπου εντάχθηκε στο Αγροτικό Κόμμα του Γιάννη Σοφιανοπούλου.Άσκησε τη δικηγορία στη Λάρισα πριν από την ένταξη στη Ρωμαϊκή Λεγεώνα του συμπατριώτη του,Αλκιβιάδη Διαμαντή.Το 1941 διορίστηκε πρωθυπουργός στο Πριγκιπάτο της Πίνδου.Τον Ιούνιο του 1942,μετά την παραίτηση του Διαμαντή έγινε αντιβασιλέας του κράτους.Στη συνέχεια διέφυγε στην Ρουμανία,όπως ο Διαμαντής τον επόμενο χρόνο,όταν αντικαταστάθηκε από τον Γκιούλα Mιλβάνυι Τζεσνέγι.Ο Ματούσης καταδικάστηκε στην Ρουμανία σε 20 χρόνια φυλακή.Το 1964 εκδόθηκε από τη Ρουμανία στην Ελλάδα έπειτα από αίτημα της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου και "κηρύσσεται αθώος των αποδιδομένων αυτώ πράξεων".
Το 1976 απέκτησε τα πολιτικά δικαιώματα του απο ελληνικό δικαστήριο.Ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι η ανάμειξή του στα γεγονότα του 1941-42 έγινε για εθνικό σκοπό μετά από εντολή του Ιωάννη Ράλλη,ώστε να πειστούν οι Ρουμάνοι να ασκήσουν πίεση στους Γερμανούς,ώστε να μην επιτραπεί η κάθοδος των Βουλγάρων την Θεσσαλονίκη.Μέχρι το 1981 έζησε στην Αθήνα όπου ήταν μέλος του Δ.Σ.Α.
Μια άλλη σημαντική προσωπικότητα στην ιστορία του κράτους ήταν ο Vasil Rapotika (Βασίλης Ραπουτίκας).Σύμφωνα με τον Β. Παπαγιάννη από την αρχή ήταν υπουργός άμυνας στην αυτόνομη κυβέρνηση.Μετά την αναχώρηση του Ματούσης άρχισε να οπλίσει τοπικές εθνικιστικές βουλγαρικές οργανώσεις στην περιοχη της Μακεδονίας.Σε μάχη πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε από ελληνική αντιστασιακή ομάδα λίγο έξω από τη Λάρισα.Οι Έλληνες στη συνέχεια δένουν το πτώμα του στην πλάτη ενός γαιδάρου και τον περιέφεραν μέσα από τα βλαχοχώρια της Πίνδου.Αυτό είχε ως στόχο να δείξει ότι το Πριγκιπάτο είχε φτάσει στο τέλος του.
Ένας άλλος διοικητής του Πριγκιπάτου ήταν ο Μ. Χατζή,ο οποίος αναγνωρίστηκε από τις γερμανικές αρχές το 1944 ως στρατιωτικός δοικητής της περιοχής.
Το πριγκιπάτο θέσπισε ορισμένες αντι-ελληνικές πολιτικές,ποτέ αντισημιτικές.
 |
| Η σημαία του πριγκιπάτου |
Μετά την πτώση της Ελλάδα στους Γερμανούς την άνοιξη του 1941 και τη διαίρεση της χώρας μεταξύ των δυνάμεων του Άξονα,ο Διαμαντή εξέφρασε την ελπίδα για τη δημιουργία ενός κράτους που θα περιλαμβάνει όλα την βόρειοδυτική Ελλάδα.Μάλιστα συναντήθηκε με τον Πρωθυπουργό Γεώργιο Τσολάκογλου,ο οποίος αρνήθηκε να υοθετήσει τις προτάσεις του,όπως το να διορίζονται όλοι οι νομάρχες και οι δήμαρχοι από κοινού με τον Διαμάντη,στις περιοχές αυτές να λειτουργούν μόνο βλάχικα (ρουμάνικα) σχολεία κλπ.
Ο Τσολάκογλου με συνεχή υπομνήματα προς τις Γερμανικές αρχές, προσπάθησε να αποκρούσει τα αυτονομιστικά σχέδια του Διαμάντη και των Ιταλών,ενώ παράλληλα διόρισε Νομάρχη Τρικάλων τον Θ. Σαράντη,πρώην αξιωματικό της Σχολής Ευελπίδων με σκοπό την αντιμετώπιση της κατάστασης.
Ο Αλκιβιάδης Διαμαντής ίδρυσε επίσης το 1941 στη Λάρισα μια οργάνωση με τον τίτλο Ρωμαϊκή Λεγεώνα.Το φθινόπωρο ο Διαμάντης με την υποστήριξη του στρατηγού Ρουτζέρο,διοικητή της ιταλικής μεραρχίας "Φορλί" που είχε έδρα της τη Λάρισα,ίδρυσε την Λεγεώνα.
Παρά τις υποσχέσεις για σημαντικές υλικές παροχές και παρά τις απειλές που συχνά συνοδεύτηκαν με κακοποιήσεις,ελάχιστοι Βλάχοι δελεάστηκαν.Ουσιαστικά από τις 140.000 περίπου Βλάχους (που το 1940 αποτελούσαν το 25% των κατοίκων της Θεσσαλίας) στη Λεγεώνα, στην μέγιστη ακμή της δεν θα καταταχθούν περισσότερα από 1000 άτομα,ένοπλα και άοπλα.
Η οργάνωση αυτή δραστηριοποιούνταν και εναντίον του αντιστασιακού κινήματος της εποχής.
Ο Διαμαντής ορίστηκε ηγέτης που πριγκηπάτου με τον τίτλους "Πρίγκιπας Αλκιβιάδης ο Α και Δούκας της Μακεδονίας".Όρισε πρωτεύουσα το Μέτσοβο (Aminciu στην βλάχικη) και έδρα της εθνοσυνέλευσης τα Τρίκαλα.Κάλεσε τους Βλάχους αδερφούς σε συστράτευση αλλά οι προσπάθειές του για τον προσεταιρισμό των Βλάχων δεν βρήκαν ανταπόκριση.Το 1942 η βουλγαρική Εσωτερική Επαναστατικη Μακεδονική Οργάνωση (VMRO) του προσφέρει το θρόνο της Μακεδονίας,αλλά δεν υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία ως προς το εάν τον αποδέχθηκε,ωστόσο,ο τελευταίος διάδοχός του, αναφέρεται ως δούκας της Μακεδονίας.
Στις αρχές Ιουνίου 1942 ο Διαμάντης καλείται κατεπειγόντως και πηγαίνει στο Βουκουρέστι απ’ όπου δεν επέστρεψε ποτέ.Ούτε νεκρός.Οι Ρουμάνικες αρχές υποψιάστηκαν ότι ο Διαμάντης κατηύθυνε την όλη του προσπάθεια προς την Ιταλία και όχι προς αυτούς,κάτι που δεν θα τους ευνοούσε να κυριαρχήσουν μόνοι τους στα Βαλκάνια.Γι αυτό λοιπόν αφαίρεσαν κάθε αξίωμα από το άλλοτε πειθήνιο όργανο τους.Την ίδια εποχή το ΕΑΜ αλλά και η Φιλική Εταιρεία,αντιστασιακή οργάνωση με επικεφαλής τον πολιτικό Γ. Αβέρωφ-Τοσίτσα,πολέμησαν με κάθε τρόπο την αυτονομιστική δράση των Λεγεωναρίων,αρχίζοντας με τη διαφώτιση του βλαχόφωνου πληθυσμού και περνώντας σε δυναμική αναμέτρηση μαζί τους. Στα Τρίκαλα ο Διοικητής της Χωροφυλακής,Μοίραρχος Χρήστος Κούρτης πυρπόλησε αποθήκη υλικού που προοριζόταν για τους αυτονομιστές,ενώ από τα μέσα του 1942 έως τον χειμώνα του 1942-43 ο Άρης Βελουχιώτης θα στείλει στη Θεσσαλία επίλεκτο τμήμα του ΕΛΑΣ,με επικεφαλής τον καπετάνιο Νάκο Μπελή και με αποστολή την εκμηδένιση της Λεγεώνας.
Στην περιοχή των Δ. Χασίων,στην Κουτσούφλιανη,τμήμα του Υπαρχηγείου Χασίων του ΕΛΑΣ με επικεφαλής τον Νίκο Ζαραλή,εκτέλεσε τον τοπικό αρχηγό των Λεγεωναρίων Βαζούρα με αποτέλεσμα την πλήρη διάλυση της Λεγεώνας στην περιοχή εκείνη.Άλλες ομάδες του ΕΛΑΣ προχώρησαν σε επιδεικτικές εκτελέσεις επίλεκτων και σημαντικών των αυτονομιστών,πανικοβάλοντας τους υπόλοιπους,έτσι ώστε έως το 1943 να μην υφίστανται πουθενά ομάδες Λεγεωναρίων,εκτός από την Ελασσόνα και την Λάρισα.Με την απομάκρυνση του Διαμαντή διάδοχός του για πολύ σύντομο χρονικό διάστημα ήταν ο Νικόλαος Ματούσης,ο οποίος ήρθε σε διαμάχη με την κατοχική κυβέρνηση των Αθηνών και αναχώρησε για το Βουκουρέστι.Ήταν η εποχή που οι ιταλικές αρχές κατοχής,που προηγουμένως είχαν υποστηρίξει ως επί το πλείστον τους Βλάχους και τις αλβανικές εθνικιστικές ομάδες άλλαξαν τη στάση τους έναντι της Βουλγαρίας.Σύμφωνα με μια πηγή από την παλιά προ-κομμουνιστική βουλγαρική Υπηρεσία Εθνικής Ασφάλειας,η αλλαγή αυτή οφείλεται στην επιρροή του VMRO και ειδικά του πράκτορα του Ιβάν Mihailov στον Κροάτη εθνικιστη Ante Pavelić.
Η ηγεσία του Πριγκηπάτου δόθηκε στην Ουγγρική οικογένεια των Mιλβάνυι Τζεσνέγι,ως αναγνώριση από την Ιταλία της βοήθειας σε τρόφιμα που είχε παράσχει η οικογένεια αυτή στον Ιταλικό στρατό.Ο Gyula Milványi βασίλεψε μόνο κατ 'όνομα ως πρίγκιπας,μεταξύ του Αυγούστου-8 Σεπτεμβρίου 1943,αλλά εκ των πραγμάτων ποτέ δεν ανέλαβε την εξουσία.Στη συνέχεια,παραιτήθηκε υπέρ του αδελφού του Μιχαήλ (Mihály),αλλά δεν δέχτηκε και δεν πάτησε ποτέ το πόδι του στο Πριγκιπάτο της Πίνδου.Ωστόσο,κάποιοι στον Ελλαδικό χώρο διατεινόταν ότι ήταν εκπρόσωποί τους.Μετά τη λήξη της κατοχής,το Πριγκιπάτο,που ποτέ δεν είχε καμία απολύτως εξουσία,έπαψε και τυπικά να υπάρχει.
Σημειώσεις
O Βαρώνος Γκιούλα Mιλβάνυι Τζεσνέγι (Gyula Milványi de Cseszneg,1914),ήταν Ούγγρος ποιητής,μεταφραστής,πολιτικός και πρίγκηπας του Πριγκιπάτου της Πίνδου.Το 1941,κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου,έγινε σύμβουλος του Τόμισλαβ Β',βασιλιά του τότε ανεξάρτητου κράτους της Κροατίας.Στην Κροατία,έγινε βαρώνος.Το 1943,λόγω των σημαντικών διασυνδέσεών του με Ιταλούς ανακηρύχτηκε πρίγκιπας του Πριγκιπάτου.Το 1943,όταν οι Γερμανοί,μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας,ανέλαβαν τη διακυβέρνηση,αναγκάστηκε να παραιτηθεί λόγω της εβραϊκής καταγωγής του και συνελήφθη.Κατόρθωσε να δραπετεύσει και να γυρίσει στην Ουγγαρία.Μετά από τον πόλεμο,πήγε με τον Τόμισλαβ στην Αργεντινή.
Nicola Matushi (Νικόλαος Ματούσης 1898-1981)
Ήταν Βλάχος δικηγόρος,πολιτικός και αντιβασιλέας της Πίνδου.
Γεννήθηκε στη Σαμαρίνα.Ήταν αφοσιωμένος εθνικιστική της βλαχικής εθνότητας και από το 1923 ήταν ο γενικός γραμματέας της τοπικής οργάνωσης του Κομμουνιστικού Κόμματος στα Τρίκαλα,που τον κατεβάζει για βουλευτή το 1925 και δύο χρόνια αργότερα για δήμαρχο.Ωστόσο,το 1926 διαγράφτηκε από το κόμμα.Στη συνέχεια πήγε στην Λάρισα,όπου εντάχθηκε στο Αγροτικό Κόμμα του Γιάννη Σοφιανοπούλου.Άσκησε τη δικηγορία στη Λάρισα πριν από την ένταξη στη Ρωμαϊκή Λεγεώνα του συμπατριώτη του,Αλκιβιάδη Διαμαντή.Το 1941 διορίστηκε πρωθυπουργός στο Πριγκιπάτο της Πίνδου.Τον Ιούνιο του 1942,μετά την παραίτηση του Διαμαντή έγινε αντιβασιλέας του κράτους.Στη συνέχεια διέφυγε στην Ρουμανία,όπως ο Διαμαντής τον επόμενο χρόνο,όταν αντικαταστάθηκε από τον Γκιούλα Mιλβάνυι Τζεσνέγι.Ο Ματούσης καταδικάστηκε στην Ρουμανία σε 20 χρόνια φυλακή.Το 1964 εκδόθηκε από τη Ρουμανία στην Ελλάδα έπειτα από αίτημα της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου και "κηρύσσεται αθώος των αποδιδομένων αυτώ πράξεων".
Το 1976 απέκτησε τα πολιτικά δικαιώματα του απο ελληνικό δικαστήριο.Ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι η ανάμειξή του στα γεγονότα του 1941-42 έγινε για εθνικό σκοπό μετά από εντολή του Ιωάννη Ράλλη,ώστε να πειστούν οι Ρουμάνοι να ασκήσουν πίεση στους Γερμανούς,ώστε να μην επιτραπεί η κάθοδος των Βουλγάρων την Θεσσαλονίκη.Μέχρι το 1981 έζησε στην Αθήνα όπου ήταν μέλος του Δ.Σ.Α.
Ένας άλλος διοικητής του Πριγκιπάτου ήταν ο Μ. Χατζή,ο οποίος αναγνωρίστηκε από τις γερμανικές αρχές το 1944 ως στρατιωτικός δοικητής της περιοχής.
Το πριγκιπάτο θέσπισε ορισμένες αντι-ελληνικές πολιτικές,ποτέ αντισημιτικές.