Μέσα στη αίθουσα αυτή, κατά τη διάρκεια του Ραμαζανιού οι Δερβίσιδες, τελούσαν κάθε Παρασκευή, είτε σε ώρα ημέρας είτε σε ώρα νύχτας το αντίβιο, με το οποίο έρχονταν, καθώς νόμιζαν, σε επικοινωνία με τον Αλάχ, κατά τον εξής παράδοξο τρόπο:
Όλοι οι Δερβίσιδες ενός Τεκέ κρατιόνταν με τα χέρια τους και σχημάτιζαν κύκλο στο μέσο του οποίου ήταν δύο έως τρεις άλλοι αυλητές οι οποίοι έπαιζαν ένα είδος φλογέρας παρεμφερές με το σημερινό Θίφιρον (DETITEJLOJTE). Στην αρχή ο ανθρώπινος κύκλος άρχιζε να περιστρέφεται, όπως το βολάν των κινητήριων μηχανών, προς τα δεξιά ή αριστερά οπωσδήποτε αργά. Στη συνέχεια η περιστροφική αυτή κίνηση γίνονταν όλο και γρηγορότερα και ο κύκλος αυτός κινούνταν δαιμονικά πότε προς τα αριστερά πότε προς τα δεξιά, ανάλογα με τις διαταγές του διευθύνοντος αυτής της δαιμόνιας άσκησης. Οι δε Δερβίσιδες ασθμαίνοντας και αφρίζοντας έψελναν το «Ιλαχά, Ιλαχά - Γιαχού, Γιαχού», μέχρι που κάποιος από αυτούς, από τον πολύ κόπο, έπεφτε κάτω αναίσθητος, αφρίζοντας και παραληρώντας. Οι άλλοι τον κοίταζαν και έλεγαν προς τους άλλους, τους λαϊκούς Οθωμανούς και Χριστιανούς, τους οποίους προσκαλούσαν για να δουν τη θρησκευτική τους ιεροτελεστία, ότι αυτός, που έπεφτε τώρα κάτω ζαλισμένος, συνομιλεί με τον Αλλάχ.
1) Ο Τεκές που ήταν στην δεξιά όχθη του ποταμού Ληθαίου, όπου σήμερα βρίσκεται η οικία του Λεωνίδα Πελέκη καθώς και οι συνεχόμενες οικίες στη σημερινή συνοικία «Καρπενησιώτικα», διότι εκεί, ως επί το πλείστον, κατοικούσαν οι Καρπενησιώτες.
2) Ένας άλλος τεκές υπήρχε δεξιά της οδού Ασκληπιού ακριβώς εκεί όπου βρίσκονταν το αρτοποιείο ιδιοκτησίας του φαρμακοποιού Ευάγγελου Τσουμένη, κοντά στην οικία Σακκά.
3) Ένας άλλος τεκές ήταν δίπλα από τα σφαγεία, και λειτουργούσε μέχρι και πριν από λίγα χρόνια. Μέσα σ’ αυτόν υπήρχε το τελευταίο κοιμητήριο, στο οποίο θάβονταν οι τελευταίοι εναπομείναντες εκεί, Οθωμανοί. Σ’ αυτό το κοιμητήριο ετάφη και ο Χατζή Μουχουιντήν Βέης Καχριμάν Βέη με πολλές τιμές (με παράταξη λόχου ευζώνων) από τους Χριστιανούς, πρώτον διότι, υπήρξε ο πρώτος διορισμένος δήμαρχος Τρικκαίων, μετά την κατάληψη της Θεσσαλίας και τιμήθηκε με το Σταυρό του Σωτήρος, και δεύτερον διότι κατά την εποχή της Τουρκοκρατίας ήταν ο ισχυρός προστάτης των Χριστιανών.
4) Ένας άλλος τεκές ήταν στην συνοικία Παληοσάραγο, που έγινε αργότερα ιδιοκτησία του δικαστικού κλητήρα Γεωργίου Μαλαμού.
5) Ένας άλλος τεκές επίσης άξιος λόγου ήταν στην δεξιά όχθη του ποταμού Ληθαίου απέναντι από την οικία των Αδελφών Καλαμπαλίκη κοντά στη βρύση «Βουβής» ακριβώς όπου βρίσκονταν παλιότερα η οικία των Αδελφών Γεωργοπούλου.
6) Εκτός των προαναφερθέντων τεκέδων, ο σπουδαιότερος ήταν απέναντι από το γυμνάσιο ιδιοκτησίας κ. Βαμβέτσου και του μετ’ αυτού συνεχόμενου Τζαμιού.
Ήταν και αυτός μεγάλος όσον αφορά την έκταση και τον αριθμό των δωματίων, ανωγείων και ισογείων, το προστέγασμα των οποίων στηρίζονταν από μαρμάρινους κίονες, εκ των οποίων ένας σώζεται, εγκαταλελειμμένος, απέναντι από την οικία Μπεκοπούλου.